Czy Biblia naucza, o nieśmiertelnej duszy?

Większość antytrynitarzy, a możliwe że wszyscy, zaprzeczają niebiblijnej nauce o nieśmiertelności duszy. Nie wierzą w nią również niektóre kościoły trynitarne, jak dla przykładu Adwentyści Dnia Siódmego. Dlaczego?

Dlatego, że zwrot „dusza nieśmiertelna” nie wywodzi się z Pisma Świętego, ale został zapożyczony od greckich filozofów takich jak Platon.  Poniżej dwie wypowiedzi znanych biblistów.

„Kolejną sprawą najwyższej wagi jest fakt, że naturalna nieśmiertelność duszy jest całkowicie nieznana Pismu Świętemu, i jest niczym innym jak tylko zmyślnie podtrzymywaną, ale z całą powagą i wysiłkiem zwalczaną, koncepcją filozoficzną … Doktryna […] weszła do Kościoła tylnymi drzwiami.”
(W.E. Gladstone: Studies Subsidiary to the Works of Bishop Butler, s. 195, 197).

„Żadna doktryna o naturalnej lub bezwarunkowej nieśmiertelności części czy komórki ludzkiego organizmu zwanego duszą nie istnieje w obszarze objawionej prawdy chrześcijańskiej. […]
(Dr F.S.M. Bennett, Dziekan Kościoła w Chester, The Resurrection From the Dead, s. 115).

W przeciwieństwie do tej helenistycznej nauki, według której psyché (dusza) jest niematerialna, niewidzialna i nieśmiertelna, Pismo Święte wykazuje, że zarówno greckie psyché, jak również hebrajski néfesz  w Słowie Bożym oznaczają coś, co jest materialne, namacalne, widzialne i śmiertelne a mianowicie człowieka.

Pismo Święte informuje czytelników, że człowiek w chwili, gdy został ożywiony „tchnieniem życia”, stał się „duszą żyjącą”. Nigdzie natomiast w Biblii nie ma informacji , jakoby człowiek otrzymał od Boga „coś” niematerialnego, jakiś pierwiastek. który żyje po śmierci ciała.

Nefesz

W Biblii słowo néfesz pojawia się po raz pierwszy w Rodzaju 1:20. W piątym dniu stwarzania Bóg powiedział (Wujek):

„Rzekł też Bóg: Niech wywiodą wody płaz dusze żywiącej, i ptastwo nad ziemią pod utwierdzeniem nieba.”

Dokładnie to samo hebrajskie słowo  „dusza żyjąca” (néfesz chajjáh), którym opisano tu zwierzęta, zostało użyte w stosunku do Adama. Gdy Bóg ukształtował go z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza dech życia, „człowiek stał się duszą żyjącą” (Rdz 2:7).  Jak z tego wynika człowiek nie dostał duszy …. ale stał się duszą.

Słowo Boże w sprawozdaniu o stworzeniu Adama podaje, że Bóg najpierw ukształtował z prochu ziemi jego ciało. Aby jednak mogło ono żyć, potrzebne było uruchomienie procesu oddychania, krążenia jak również myślenia.  Tchnął zatem Bóg w Adama dech życia, inaczej mówiąc uruchomił w nim niezbędne procesy życiowe i Adam stał się duszą żyjącą.

Co ważne zwrot „dech życia” (neszamáh), o którym mówi Biblia, nigdzie w Biblii nie jest utożsamiany przez pisarzy biblijnych z duszą nieśmiertelną. Dech życia można zobrazować na przykładzie świecy. Może ona niejako „ożyć”, tylko wtedy, kiedy ktoś da jej energię w postaci ognia. Po zgaszeniu knota świeca jest tylko steryną z knotem w środku.

Podobnie jest z człowiekiem, który nagle przestaje oddychać, serce przestaje bić i umiera. W zasadzie ma wszystko co jest niezbędne do życia, ale jest martwy, gdyż funkcje życiowe zostały zatrzymane. Szybka reanimacja, sztuczne oddychanie i masaż serca potrafią go jednak przywrócić do życia, jeżeli w mózgu nie zaszły nieodwracalne zmiany. Można to nazwać odzyskaniem tchnienia.

Kaznodziei 3:19

Co ciekawe, jak to wynika z Kaznodziei 3:19 (BW)  człowiek nie różni się tym tchnieniem nawet od zwierząt:

„ Bo los synów ludzkich jest taki, jak los zwierząt, jednaki jest los obojga. Jak one umierają, tak umierają tamci i wszyscy mają to samo tchnienie, Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem. Bo wszystko jest marnością.”

Tchnienie związane z życiem, jest zatem to samo. Różnica polega na tym, że człowiek w przeciwieństwie do zwierząt ma świadomość istnienia. W przeciwieństwie do zwierząt, człowiek został obdarzony możliwością myślenia, wolną wolą, jak również okazywania uczuć i bożych przymiotów, gdyż został stworzony na podobieństwo Boga. Dlatego szuka w swoim życiu Boga, tego który go stworzył. Człowiek ma świadomość, że ten Który go stworzył ma moc obdarzyć go również życiem wiecznym.

Niektórzy zwolennicy nieśmiertelnej duszy, powołują się na werset z Kaznodziei 12:7 gdzie czytamy (BW)

„Wróci się proch do ziemi, tak jak nim był, duch zaś wróci do Boga, który go dał”

Jak wiemy, Bóg stwarzając człowieka tchnął w niego dech życia i ten właśnie duch powraca do Boga. Werset nie mówi, że powraca  dusza, ale duch. Powraca zatem siła życiowa nie nieśmiertelna dusza.

Wyraźnie wynika to z Psalmu 146:4

„Gdy opuszcza go duch, wraca do prochu swego; W tymże dniu giną wszystkie zamysły jego„

Jak mogą ginąć wszystkie zamysły, gdyby ta osoba dalej żyła  jako dusza?

Pismo Święte NIGDZIE nie wspomina, że Adam otrzymał jakiś niematerialny i  niewidzialny pierwiastek, który miałby żyć wiecznie po śmierci ciała.

Badając temat duszy nieśmiertelnej, koniecznie trzeba również zrozumieć …..  zamierzenie Boga względem ludzkości.

W jakim celu Bóg stworzył człowieka?

Bóg stworzył materialny, ogromny wszechświat, przygotował do zamieszkania ziemię i postanowił stworzyć na niej człowieka. W jakim celu to uczynił?

Czy po to, żeby człowiek mógł na niej żyć tylko przez jakiś czas, a następnie po śmierci miałby iść do nieba?

Gdyby takie było zamierzenie Boga, żeby człowiek żył w niebie po śmierci ciała, czyż nie mógłby od razu Bóg stworzyć go jako ducha (duszy), tak jak to uczynił z innymi duchowymi stworzeniami ? Jaki byłby cel stwarzania ogromnego świata materialnego w założeniu, że nie będzie w nim żyła rozumna istota materialna? Bóg po stworzeniu świata i pierwszej pary ludzkiej powiedział, że wszystko co stworzył jest dobre!

Co ważne, Bóg poinformował Adama i Ewę, o czym czytamy w Rodzaju 2:16,17 (BT2), że ich życie jest darem i może zostać odebrane:

„A przy tym Jahwe Bóg dał człowiekowi taki rozkaz: „Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania;  ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz„

Adam i Ewa mogli żyć w tych rajskich warunkach wiecznie, ale nie wolno im było spożywać z drzewa „poznania dobra i zła”, które symbolizowało prawo Stwórcy człowieka, do ustalania mierników dobra i zła.

Bóg zapowiedział, że w przypadku grzechu wrócą do wcześniejszego stanu niebytu, czyli umrą, zgodnie ze słowami prochem jesteś i w proch się obrócisz!

Skutki grzechu

I teraz ważne pytanie: Co się miało stać gdyby Adam i Ewa jednak spożyli owoc z zakazanego drzewa?

Czy mieli trafić do piekła lub czyśćca czy po prostu umrzeć? Adam z Ewą doskonale wiedzieli czym jest śmierć z obserwacji zwierząt. Bóg również nie pozostawił ich w nieświadomości co się stanie z nimi w chwili śmierci, mówiąc w Rodzaju 3:19 (BT2):

„W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!”

Co miało stać się z Adamem po jego śmierci?  Wierząc temu co powiedział Bóg, Adam miał wrócić do stanu niebytu, obrócić się w proch. Czy Bóg coś wspomniał o jego rzekomej nieśmiertelnej duszy? Nie, gdyż nauka o życiu po śmierci ciała wyszła nie od Boga …. ale od kogoś innego o czym czytamy w Rodzaju 3:1-4 (BT2):

„A wąż był najbardziej przebiegły ze wszystkich zwierząt polnych, które Jahwe Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: „Czy to prawda, że Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?” Niewiasta odpowiedziała wężowi: „Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli„.  Wtedy rzekł wąż do niewiasty: Na pewno nie umrzecie! „

Jak widzimy zarówno od Boga jak i Szatana padło zapewnienie „na pewno”. Jeżeli człowiek dalej żyje jako dusza po śmierci to rodzi się pytanie … Kto mówił prawdę? Bóg który mówi, że „na pewno umrą” czy Diabeł twierdzący „Na pewno nie umrzecie„.

Zakładając, że człowiek ma w sobie „nieśmiertelną duszę”, to Diabeł twierdzący „nie umrzecie”, miał w zasadzie rację, bo według jego słów człowiek dalej by żył pozbywszy się ciała w niebie lub piekle jako duch.

Śmierć czy piekło?

Karą za grzechy, zgodnie ze słowami Boga miała być śmierć, a nie wieczne cierpienia w piekle (zob. Rzym. 6:23 „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć …”).

Trzeba przy tym wyjaśnić czym właściwie jest śmierć. Czyż nie jest przeciwieństwem życia? Pięknie to wyjaśniono w Kaznodziei 9:5,10 (BW):

„Wiedzą bowiem żywi, że muszą umrzeć, lecz umarli nic nie wiedzą i już nie ma dla nich żadnej zapłaty, gdyż ich imię idzie w zapomnienie … Na co natknie się twoja ręka, abyś to zrobił, to zrób według swojej możności, bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości.”

Śmierć jest więc stanem niebytu. Bóg ostrzegł pierwszych ludzi: „wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!„, ….  a nie, będziesz męczył się jako dusza w piekle! W sumie, Bóg (zakładając jako karę nie śmierć, ale wieczne piekło) okłamałby Adama, który nie byłby świadomy, prawdziwie grożącej mu kary!

Z przyjęcia wiary w duszę nieśmiertelną rodzą się jeszcze inne absurdy.  Przyjmując istnienie ducha nieśmiertelnego w człowieku powinniśmy być wdzięczni Adamowi i Ewie, że zgrzeszyli. Można by wręcz rzec … chwała im za grzech ! Dlaczego? Otóż grzesząc otworzyli w ten sposób ludzkości drogę do nieba – czyż to nie absurd?

Gdyby nie zgrzeszyli, wszyscy ludzie żyli by zgodnie z zamierzeniem Boga na ziemi.  Czy rozsądna jest wiara w to, że poprzez grzech Adam i Ewa otworzyli swoim potomkom drogę do nieba  (uwalniając zamkniętą w ich ciałach duszę).

Cel stworzenia

Jeszcze raz postawię pytanie. Gdyby Bóg zakładał, że wcześniej czy później ludzie staną się duchami, to jaki miałby cel stwarzania ogromnego materialnego wszechświata , przygotowania Ziemi do życia i umieszczenia na jej powierzchni ludzi?

Po co stwarzać ludzi, jeżeli można było od razu stworzyć więcej aniołów (istot duchowych), którzy nie musieli przechodzić fazy wcielenia. W jakim celu cierpienia, głód, choroby morderstwa i wszystko z czym obecnie boryka się człowiek. Po przejściu w stan ducha te doświadczenia w niczym duchom nie będą w niebie potrzebne (duchy nie cierpią fizycznie, nie głodują, nie korzystają z ludzkich zmysłów, nie żenią się i nie wychowują dzieci.).

Niektórzy twierdzą, że to co nas spotyka w życiu na Ziemi to sprawdzian czy nadajemy się do nieba! Jaki jednak sens byłby doświadczać ludzi cierpieniami, chorobami, czy głodem jeżeli po pójściu do nieba istoty duchowe  takich prób nie zaznają? Takie „wypróbowanie” wierności ludzi na ziemi ma się nijak do prób jakie mogą mieć istoty duchowe. Szatan nie był człowiekiem a jednak wypowiedział Bogu posłuszeństwo jaku istota duchowa.

Podsumujmy rozważania z księgi Rodzaju. Adam i Ewa zostają stworzeni do życia na ziemi.  Grzeszą jednak (chcą decydować co dobre a co złe, tak jak Bóg) i tracą możliwość na życie wieczne oni jak również ich potomstwo.
W tym momencie Bóg daje  nadzieję na odzyskanie utraconej pozycji dla potomków Adama i Ewy zapowiadając przyjście Mesjasza, który złoży ofiarę ze swojego ludzkiego życia.
Zbawienie to nic innego jak skorzystanie z ofiary naszego Pana umożliwiające powrót do rzeczywistego życia w obiecanym przez JHWH Królestwie Bożym.

W jaki sposób człowiek po śmierci może powrócić do życia?

Możliwością powrotu do życia jaką przedstawia Pismo Święte, jest nadzieja zmartwychwstania a nie „zbawienie dusz”!
Jezus jak czytamy w 1 do Koryntian 15:20  „zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli.„. Pismo naucza również w 1 do Tesaloniczan s 4:14 (BT2), że tak jak Chrystus,  tak również jego naśladowcy zostaną wzbudzenia z martwych.

„Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim.”

A może dusza Jezusa, żyła po śmierci Jego ciała?

Biblia naucza, że Jezus umarł i trzy dni przebywał w grobie … i dopiero po trzech dniach wrócił do życia. W  Izajasza 53:12 (BW), proroczo czytamy, że Mesjasz – miał wydać swą duszę na śmierć.

„Dlatego dam mu dział wśród wielkich i z mocarzami będzie dzielił łupy za to, że ofiarował na śmierć swoją duszę i do przestępców był zaliczony. On to poniósł grzech wielu i wstawił się za przestępcami.”

Czy gdyby jakakolwiek „część” Pana Jezusa żyła przez owe trzy dni gdy był „martwy”, to czy byłaby potrzeba Go „zmartwychwzbudzać – w duchu jak czytamy w 1 Piotra 3:18 (BW)?:

„Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu„

Zwróćmy uwagę na zwrot „w duchu” wyraźnie mówiący, że Pan Jezus również w duchu został przywrócony do życia!

Czego nas uczy zmartwychwstanie Jezusa?

Czy wierzysz w to, że Jezus umarł, następnie przebywał martwy 3 dni w grobie, po czy Bóg wzbudził go z martwych? W Dziejach Apostolskich 3:13,14 (BT) czytamy:

„Bóg naszych ojców, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, wsławił Sługę swego, Jezusa, wy jednak wydaliście Go i zaparliście się Go przed Piłatem, gdy postanowił Go uwolnić. Zaparliście się Świętego i Sprawiedliwego, a wyprosiliście ułaskawienie dla zabójcy. Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami.„

Zmartwychwstanie, a nie dusza nieśmiertelna  jest fundamentalną nauką Pisma Świętego. Pisał o tym autor listu do Hebrajczyków 6:1,2 (BW)”

„Dlatego pominąwszy początki nauki o Chrystusie, zwróćmy się ku rzeczom wyższym, nie powracając ponownie do podstaw nauki o odwróceniu się od martwych uczynków i o wierze w Boga, Nauki o obmywaniach, o wkładaniu rąk, o zmartwychwstaniu i o sądzie wiecznym.”

W założeniu osób wierzących w życie ducha czy duszy po śmierci ciała, …  zmartwychwstanie w zasadzie  jest niepotrzebne. Jeżeli człowiek żył na ziemi godnie i poszedł do nieba, po cóż miałby zmartwychwstawać?

Jaki według ciebie, jest cel zmartwychwstania umarłych jeżeli ich dusze są już w niebie obok Boga?

Nadzieją jest zmartwychwstanie czy dusza nieśmiertelna?

A przecież jak powiedzieliśmy zmartwychwstanie to podstawowa nauka biblijna. W 1 Koryntian 15:12-18 czytamy:

 „A jeśli się o Chrystusie opowiada, że został z martwych wzbudzony, jakże mogą mówić niektórzy między wami, że zmartwychwstania nie ma ?
Bo jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie został wzbudzony;
A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, tedy i kazanie nasze daremne, daremna też wasza wiara;
Wówczas też byliśmy fałszywymi świadkami Bożymi, bo świadczyliśmy o Bogu, że Chrystusa wzbudził, którego nie wzbudził, skoro umarli nie bywają wzbudzeni.
Jeśli bowiem umarli nie bywają wzbudzeni, to i Chrystus nie został wzbudzony;
A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara wasza; jesteście jeszcze w swoich grzechach.
Zatem i ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli.”

Jak mogliby poginąć jeżeli  (wg. teorii nieśmiertelnej duszy) żyją nadal jako duchy (dusze)! Jedyne wytłumaczenie ostatnich słów z cytowanego fragmentu jest takie, że oni nigdzie poza ciałem nie żyją, ale oczekują na  wzbudzenie z martwych przez Boga! Paweł wyraźnie napisał, że jeżeli nie ma zmartwychwstania to … ci, którzy zasnęli w Chrystusie, poginęli.

Nie mogli by jednak poginąć, jeżeli by w sumie nadal żyli jako duchy. Pismo jednak wyraźnie naucza, że jedynym możliwym powrotem do życia jest zmartwychwstanie!

Kraina umarłych a dusza nieśmiertelna

Pismo Święte mówiąc o krainie umarłych nie naucza, że jest to miejsce, w którym dusze osób zmarłych świadomie egzystują. Jest to raczej symboliczny grób ludzkości.

W księdze Izajasza 38:18,19 wg. BW czytamy:

„Nie w krainie umarłych bowiem cię wysławiają, nie chwali ciebie śmierć, nie oczekują twojej wierności ci, którzy zstępują do grobu. Żywy, tylko żywy wysławia ciebie, jak ja dzisiaj, ojciec dzieciom ogłasza twoją wierność.”

Gdyby Szeol, o którym mówi Biblia, a który tłumaczony jest często na „krainę umarłych” był miejscem gdzie przebywają dusze to nie możliwe by było, żeby Bóg nie był tam wychwalany. Izajasz napisał jednak jasno: „Żywy, tylko żywy wysławia ciebie„. Podobnie czytamy w księdze Kaznodziei 9:10:

„Na co natknie się twoja ręka, abyś to zrobił, to zrób według swojej możności, bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości„

Czy  wersety te nie przeczą nauce, o duszy nieśmiertelnej?

Pismo Święte naucza o śmierci duszy

Jak już powiedzieliśmy nawet Jezus ofiarował na śmierć swoją duszę (życie). Przeczytajmy czego na  temat śmierci duszy uczy nas księga Ezechiela 13:19 (BW)

„Bezcześcicie mnie u mojego ludu za garść jęczmienia i kromkę chleba, zabijając dusze, które nie mają umrzeć, a zachowując przy życiu dusze, które nie powinny żyć, okłamując mój lud, który słucha kłamstwa. „

oraz tekst z Jakuba 5:20 BW

„Niech wie, że ten, kto nawróci grzesznika z błędnej drogi jego, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje mnóstwo grzechów„

Jeżeli dusza byłaby „nieśmiertelna” to czy można by było ją „zabić”, lub czy trzeba by było ją ratować od „śmierci”?!

W Ezechiela 18:4 czytamy (Wujek):

” Oto wszystkie dusze moje są: jako dusza ojcowa, tak i dusza synowa moja jest: dusza, która zgrzeszy, ta umrze.”

Warto zauważyć, że wbrew powszechnej w wielu kościołach nauce o nieśmiertelnej duszy, Biblia zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie naucza o tym, że można ją zabić.

Nawet gdybyśmy wyrwali z kontekstu te dwa zwroty: „dusza nieśmiertelna” oraz „dusza umrze”, to w żaden sposób tych przeciwstawnych zwrotów nie da się ze sobą pogodzić!

Jeżeli zatem dusza umiera, to jedyną nadzieją dla człowieka jest powrót do życia dzięki nadziei zmartwychwstania!

Czego nas uczy wskrzeszenie Łazarza?

W Nowym Testamencie mamy wspaniały przykład negujący życie duszy po śmierci ciała. Zapewne jest nam znane sprawozdanie o wskrzeszeniu Łazarza z ewangelii Jana 11:11-13

„To powiedział, a potem rzekł do nich: Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął; ale idę zbudzić go ze snu. Tedy rzekli uczniowie do niego: Panie! Jeśli zasnął, zdrów będzie. Ale Jezus mówił o jego śmierci; oni zaś myśleli, że mówił o zwykłym śnie. Wtedy to rzekł im Jezus wyraźnie: Łazarz umarł„

Jak widzimy Jezus (podobnie w ST takie porównania spotykamy) przyrównał śmierć do snu. Jest to bardzo stosowne porównanie, gdyż człowiek nie tylko nie wie, co w około niego się działo w czasie snu, ale również ten czas snu jest dla niego tylko chwilą. Kładzie się spać a po przebudzeniu musi sprawdzić na zegarku ile czasu to trwało.

W przekładzie Interlinearnym Pisma Świętego czytamy w tłumaczeniu dla Dziejów Apostolskich 7:60.

„Położywszy zaś kolana*, krzyknął głosem wielkim: „Panie, nie postaw** im tego grzechu”. I to powiedziawszy zasnął***. [* „Położywszy zaś kolana” sens: upadłszy na kolana.] [** Metafora stawiania grzechu jako dowodu przestępstwa.] [*** Eufemizm śmierci.]”

Jak porównamy te słowa o zaśnięciu z innymi przekładami, to od razu zauważymy, że większość tłumaczy przekłada na: skonał lub umarł.

Gdyby Łazarz miał duszę nieśmiertelną

Załóżmy dla potrzeb przykładu, że Łazarz posiada nieśmiertelną duszę i zobaczmy jakie niedorzeczności to za sobą by pociągnęło.

Czy Jezus wyświadczył by mu przysługę ściągając jego rzekomo nieśmiertelną duszę z nieba z powrotem do Jego ciała? Jeżeli Łazarz był w niebie – to czy miałoby to sens?

Załóżmy, że Łazarz, od trzech dni przebywa razem z Bogiem w Niebie, a Jezus nagle ktoś wzywa  jego duszę z powrotem do ciała i każe mu jeszcze parę lat pożyć na Ziemi.

Co dobrego by uczynił Jezus swojemu przyjacielowi i dlaczego zapłakał wierząc, że Łazarz przebywa w niebie?

Czyż nie powinien do Marii i Marty rzec, twój brat Łazarz jest już z Bogiem w Niebie, cieszcie się,  nie powinniśmy mu przeszkadzać!

Warto również się zastanowić, czy po wskrzeszeniu z martwych, Łazarz opowiadał co się działo z nim po śmierci? Czy opowiadał o tym, że jego dusza była gdzieś poza ciałem. Czy opowiadał o spotkaniu z Bogiem? Nie! Łazarz nie był świadomy tego, że od trzech dni przebywał w grobie. Nie bez powodu Jezus powiedział że śpi mówiąc o Jego śmierci.

Co z nieśmiertelnymi duszami niemowląt?

Nie koniec na tym, problemów logicznych związanych z istnieniem duszy nieśmiertelnej.

Czy zastanawiałeś się, co się dzieje z duszami dzieci, które umierają jako niemowlęta?  Odpowiedź na to pytanie nawet dla kościoła stanowi nie lada problem.

Spróbujmy sobie bowiem wyobrazić dusze niemowlaków, nie umiejących jeszcze mówić a nawet myśleć, które trafiają do nieba.  Czy takie dusze, będą miały jakieś zadania w niebie?

Powstaje tu zasadnicze pytanie, czy dusza rośnie wraz z wiekiem? Nie znam teologa, który podjął się wyjaśnienia tej kwestii.

Nie wspomnę już o tych dzieciach, co kapłanowi nie udało się przed śmiercią ochrzcić. Te „dusze” podobno przebywają w tzw. limbusie (część piekła). Teorię „limbus puerorum” sformułował Tomasz z Akwinu twierdząc, że „dusze nie doświadczają mąk, ale też nie widzą Boga, doświadczając jedynie typowych dla dzieci przyjemności naturalnych”.

Czy zadowala cię takie wyjaśnienie? Czy tak naucza Pismo Święte?

Co z piekłem?

Kolejny poważny problem związany z duszą nieśmiertelną, to istnienie miejsca mąk, zwanego „piekłem„.

Jak tłumaczymy w odrębnym opracowaniu o „piekle”, w  Biblii  słowa (hebr. Szeol lub gr. Hades) tłumaczone w polskich przekładach na piekło, nie wskazują, że chodzi o miejsce męczarni.  Pismo Święte nie naucza o takim miejscu.

Bo czyż nie byłoby to dziwne, że za 50-90 lat życia na Ziemi, Bóg nieskończenie męczy ludzi lub skazuje ich na wieczne odosobnienie od siebie i rodziny?

Czy byłby to biblijny miernik sprawiedliwości Bożej? Czy chciałbyś, żyć wiecznie, będąc świadomym, że gdzieś tam ludzie są wiecznie męczeni, w tym możliwe że również twoi bliscy krewni?

I kolejne pytanie: Czy Bóg, a może Szatan pilnowałby, żeby ludzie nieprzerwanie cierpieli za grzechy. Jeżeli Szatan byłby odpowiedzialny za utrzymanie piekła to w zasadzie spełniał by wolę Boga, a przecież jest jego przeciwnikiem. Cóż za absurdy powstają, gdy człowiek grzęźnie w platońskiej filozofii .

Jak widzimy, cała koncepcja duszy (czy nieśmiertelnego ducha) nie pochodzi z Biblii  podobnie jak niebiblijna nauka o Bogu w trzech osobach.  Niestety ojcowie kościoła zamiast naukami Jezusa woleli zająć się filozofią, chcąc dopasować grecką myśl do nauk Pisma Świętego.  Spełniły się w ten sposób słowa Pawła z Dziejów Apostolskich 20:29,30 (BT2):

„Ja wiem, że po odejściu moim wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody. Nawet spomiędzy was samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby uczniów pociągnąć za sobą. „

A co ty uważasz na temat duszy nieśmiertelnej? Chętnie wysłuchamy twojej opinii w tej sprawie.

„A jeżeli mężczyzna albo kobieta będą wywoływać duchy lub wróżyć, to poniosą śmierć. …” (Kapłańska 20:27 BW)

Co ważne, Saul nie widział rzekomego Samuela, ale rozpoznał go po opisie demonicznego medium. Co ono widziało? Zajrzyjmy do 1 Samuela 28:13 (BWP ).

„…. Kobieta odpowiedziała Saulowi: Widzę coś jakby bóstwo wyłaniające się z ziemi.”

W BW czytamy „widzę nadludzką istotę” a w KUL  „Widzę istotę pozaziemską, wyłaniającą się z ziemi”.