Czym jest nowe niebo i nowa ziemia?

W Piśmie Świętym znajdujemy obietnicę utworzenia „nowych niebios i nowej ziemi”.

Czym jest to proroctwo dla nas?

Jeżeli założymy – jak głosi wiele kościołów, że wszyscy ludzie idą do nieba, to „nowa ziemia” staje się w zasadzie zbędna. Mało tego wszystkie obietnice złożone patriarchom  i prorokom są fikcją, gdyż nie zostaną nigdy wypełnione.

Ciężko jest również wnioskować, że „nowe niebo” odnosi się do nieba, które zamieszkuje Bóg. Nie wydaje się bowiem, że Bóg zniszczy miejsce swojego zamieszkiwania, żeby stworzyć coś lepszego.

Jak zatem powinniśmy rozumieć zgodnie z Pismem Świętym informacje o „nowych niebiosach i nowej ziemi”?

W Nowym Testamencie zwrot „nowe niebo” i „nowa ziemia” znajdziemy w Objawieniu oraz 2 liście Piotra:

„I widziałem nowe niebo i nową ziemię; albowiem pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma.” – Objawienie 21:1 (BW)

„Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios, i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość.” – 2 Piotra 3:13  (BW)

Wielu czytelników Pisma Świętego, widzi w tych wersetach zapowiedź unicestwienia planety, a nawet wszechświata, ale o tym za chwilę. Najpierw zastanówmy się czy „nowe” to koniecznie „inne”?

Odpowiedzi na to pytanie należy szukać w Księdze Izajasza, z której to, ten zwrot zapożyczył Jan oraz Piotr.

Zapowiedź  „nowych niebios i nowej ziemi”,  pojawia się w  wersecie 65:17 jak również 66:22 (KUL):

„Bo oto stwarzam nowe niebo i nową ziemię; nie będą już wspominać dawniejszych, nikomu na myśl nie przyjdą.” – Izajasza 65:17

„Tak, podobnie jak nowe niebo i jak nowa ziemia, którą stwarzam, przetrwają wobec Mnie — wyrocznia Jahwe — tak przetrwa wasze potomstwo i wasze imię.” – Izajasza 66:22

Żeby zrozumieć o czym prorokuje Izajasz, musimy zapoznać się z kontekstem tego proroctwa.

O czym mówi proroctwo Izajasza

Jeżeli prześledzimy proroctwa z księgi Izajasza, to mówią one nie o unicestwieniu planety, ale o „odrodzeniu” jakie ma na ziemi nastąpić.

W opracowaniu: „NOWE NIEBIOSA I NOWA ZIEMIA“ Rozwój biblijnej idei „nowego stworzenia”, Ks. Stanisław Wypych napisał:

 „Nowe niebiosa i nowa ziemia” jest emfatycznym wyrażeniem. Autor chciał powiedzieć tylko tyle, że sytuacja Narodu Wybranego ulegnie radykalnej zmianie, nastanie królestwo teokratyczne.„

W przypisie do Izajasza 65:17 w Biblii Tysiąclecia V wydanie czytamy:

„U dawnych proroków szczęście mesjańskie, zapowiedziane na przyszłość, było w mniejszym lub większym stopniu opisywane jako powrót do raju (por. Iz 11,6+), jednak w utworach apokaliptycznych prorok — nie rezygnując z dawnych wyobrażeń (por. 65,25 będące zacytowaniem 11,7.9) — ma na uwadze całkowite odnowienie. Jest to jakiś nowy świat, którego zapowiadaniem i opisywaniem zajmuje się cała literatura apokaliptyczna (por. Ap 21,1; 2 P 3,13).”

Z kolei w przypisie do Biblii Poznańskiej możemy przeczytać:

„Poprzednie klęski pójdą w zapomnienie (w. 17c jest identyczny z w. 16e); ich przeciwstawieniem będzie nowy porządek rzeczy, nowa era zapoczątkowana dokonanym przez Boga zbawieniem, nowy ład świata (niebiosa i ziemia znaczą po prostu cały świat, por. np. Rdz 1,1). Ten nowy ład, w którym zgodnie ze starodawnym poglądem uczestniczyć będzie w pewnym sensie również przeobrażona przyroda (echo tego poglądu odnajdziemy także w NT, por. Rz 8,19-22; 2 P 3,13; Obj 21,1; zob. też Iz 29,17; 32,15), będzie powodem radości zarówno dla Boga jak i Jego wiernego ludu. Radość, długie życie, bezpieczne mieszkanie, korzystanie z owoców własnej pracy, wysłuchanie modłów przez Boga i pełnia pokoju – to wyraz szczególnych dowodów opieki Bożej (por. Pwt 28,30), to jakby powrót do czasów rajskich.”

Jednym słowem, prorocza zapowiedź „nowych niebios i nowej ziemi” to powrót do warunków utraconych poprzez grzech naszych prarodziców. To królestwo Boże, o które modlimy się w modlitwie „Ojcze nasz”, aby przyszło na ziemię! Wszyscy ludzie będą wówczas żyli na „nowej ziemi” pod „nowym niebem”. Ziemi oczyszczonej z wszelkiego zła i przywróconej do stanu harmonii jaka była w czasach pierwotnego Edenu.

Czy nie to właśnie wynika z kontekstu 65 rozdziału Izajasza?

Oto wszystko czynię nowym

Niektórzy twierdzą, że ziemia zostanie zniszczona przez ogień, więc przyszłe dziedzictwo sprawiedliwych musi być związane z niebem, a nie z ziemią. W 2 liście Piotra 3:10-12 czytamy (BW):

„A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną.
 Skoro to wszystko ma ulec zagładzie, jakimiż powinniście być wy w świętym postępowaniu i w pobożności,
Jeżeli oczekujecie i pragniecie gorąco nastania dnia Bożego, z powodu którego niebiosa w ogniu stopnieją i rozpalone żywioły rozpłyną się?”

Zniszczenie ziemi przez ogień nie musi wiązać się z unicestwieniem planety. Gdy zniszczona została ziemia wodami potopu, planeta przetrwała tamten kataklizm.

Pismo Święte nie naucza o zniszczeniu, a następnie o stworzeniu po raz kolejny wszechświata oraz ziemi. Pismo Święte naucza, że Bóg uczyni wszystko nowym w tym sensie, o jakim mówi kontekst z Objawienia 21:4,5 (SNP).

„Otrze też wszelką łzę z ich oczu. Nie będzie już śmierci ani bólu, krzyku ani znoju; ponieważ pierwsze rzeczy — przeminęły. 
I ogłosił Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko czynię nowym. Potem dodał: Napisz: Te słowa są prawdziwe i godne wiary.”

W swojej książce „Kopernik i Żydzi” Daniel Gruber na stronie 169 zauważa:

„Objawienia przekazane Izajaszowi i Janowi w dużej mierze się pokrywają: „I rzekł Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko nowym czynię. I mówi: Napisz to, gdyż słowa te są pewne i prawdziwe” (Ap 21,5; BW). Bóg nie czyni rzeczy nowych, tylko czyni wszystko nowym. Różnica jest zasadnicza. Niebo jest nowe. Ziemia jest nowa.
Jeruzalem jest nowe. Jest to zmiana podobna do tej, która zachodzi w momencie odrodzenia człowieka (por. 2 Kor 5, 17). Bóg daje nowego ducha i nowe serce (por. Ez 11, 19). Czyni to, abyśmy mogli „prowadzić nowe życie” (Rz 6, 4b). Człowiek martwy, pogrążony w grzechach tego świata zostaje przemieniony w nowe stworzenie, żyjące dla Boga. Jest tym samym człowiekiem, lecz nie jest już taki sam jak wcześniej. Został uczyniony nowym. Pełnia tej różnicy objawi się dopiero po zmartwychwstaniu. Gdy ta pełnia już nastąpi, zwycięzcy otrzymają „nowe imię” (Ap 2,17). Jeruzalem również otrzyma „nowe imię” (Iz 62, 2). Nadal jednak będzie miastem Jeruzalem.”

Takie zrozumienie zgadza się z tym o czym czytamy w 2 Liście do Koryntian 5:17 (BW):

„Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe.”

W jakim sensie stajemy się „nowym stworzeniem”? Dzieje się to poprzez zmianę sposobu myślenia i postępowania związaną z poznaniem Chrystusa. W tym też sensie musimy urodzić się na nowo. Niby jesteś ten sam, ale jednak nowy i inny.

2 Piotra 3:4-6

Ci, którzy uważają, że ziemia zostanie „wymieniona” na nową, błędnie interpretują słowa z 2 listu Piotra 3:13 (SNP):

„Bo przecież oczekujemy — zgodnie z obietnicą — nowego nieba i nowej ziemi, w których na stałe zamieszka sprawiedliwość.„

Nowe jest to, że na ziemi zamieszka sprawiedliwość.

Zanim przejdziemy do tego czym jest wspomniana obietnica, zobaczmy co wynika z kontekstu 2 Piotra 3:4-6 (BW).

„I mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia.
Obstając przy tym, przeoczają, że od dawna były niebiosa i była ziemia, która z wody i przez wodę powstała mocą Słowa Bożego
Przez co świat ówczesny, zalany wodą, zginął.
Ale teraźniejsze niebo i ziemia mocą tego samego Słowa zachowane są dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi.”

Nie ulega wątpliwości, że niektórzy, żyjący w czasach Piotra chrześcijanie zniecierpliwieni oczekiwaniem na przyjście Pana mówili: „Gdzież jest przyobiecane przyjście jego?”.

Uważali, że Jezus zbyt długo nie powraca. Czekali jednak na Jego przyjście na ziemię, więc równoczesna wiara w jej zniszczenie, (kiedy się miałby na niej pojawić) byłaby bezsensowna.

Piotr przypomina im czasy potopu, kiedy również ziemia została zniszczona. W Rodzaju 6:12,13 (BW) czytamy:

„I spojrzał Bóg na ziemię, a oto była skażona, gdyż wszelkie ciało skaziło drogę swoją na ziemi. Rzekł tedy Bóg do Noego: Położę kres wszelkiemu ciału, bo przez nie ziemia pełna jest nieprawości; zniszczę je wraz z ziemią.„

Czy te słowa są zapowiedzią unicestwienia planety? Nie.

Potop jest przykładem zniszczenia „ziemi” przez wodę, a Piotr napisał, że teraz ma być zniszczona podobnie … z tym, że przez ogień.

Dokładnie o tym samym wydarzeniu mówi Jezus w Ewangelii Mateusza 24:37,39 (BW):

„Albowiem jak było za dni Noego, takie będzie przyjście Syna Człowieczego.
I nie spostrzegli się, że nastał potop i zmiótł wszystkich, tak będzie i z przyjściem Syna Człowieczego.”

Potop zmiótł nie ziemi jako planety, ale żyjących na niej niegodziwych ludzi i tak samo będzie podczas przyjścia Jezusa.

Potwierdza taki scenariusz prorok Daniel, który  w wizji widział ogromny posąg, przedstawiający poszczególne królestwa, które panowały na ziemi. Daniel widzi jak odrywa się bez udziału rąk ludzkich od „góry”, wielki kamień, który uderza w stopy posągu symbolizujące ostatni zlepek królestw panujących na ziemi. Czy ziemia została w tej wizji unicestwiona? W Księdze Daniela 2:35 czytamy, że:

„Kamień zaś, który uderzył w posąg, stał się wielką górą i wypełnił całą ziemię.”

Symboliczny „kamień”, który uderza w ziemię nie zniszczy planety tylko złych ludzi. W ten sposób Królestwo Boże wypełni całą ziemię.

Tysiącletnie Królestwo

Co do naszych rozważań wnosi „Milenium”, czyli 1000 letnie Królestwo pod władzą Chrystusa? Wielu uważa, że będzie to czas odwracania skutków grzechów i doprowadzenia ziemi do swojej doskonałości  z czasów Edenu.

W 20 rozdziale Objawienia 20:7 (BW) czytamy o tym co się wydarzy na końcu „Milenium” czyli 1000-letniego Królestwa:

„A gdy się dopełni tysiąc lat, wypuszczony zostanie szatan z więzienia swego.”

Szatan zostanie wypuszczony, ale w tej ostatecznej próbie zniszczony zostanie on oraz zniszczeni zostaną ci, których udało mu się namówić do nieposłuszeństwa. Jak czytamy w 20 rozdziale a 9 wersecie: „I spadł z nieba ogień, i pochłonął ich„.

Powstaje pytanie: Czy po „Milenium” i zniszczeniu resztki niegodziwych, Bóg zniszczy także ziemię, by zaraz potem stworzyć nową planetę? Niektórzy wyciągają taki wniosek na podstawie wersetu 20:11 (BW):

„I widziałem wielki, biały tron i tego, który na nim siedzi, przed którego obliczem pierzchła ziemia i niebo, i miejsca dla nich nie było”

Niewątpliwie chodzi o starą ziemię i stare niebo. Werset mówi, że po ostatecznej próbie nie będzie miejsca na ziemię i niebo, w której mogli by pojawić się ludzie niegodziwi.

Czy logiczny jest wniosek, że po 1000 letnim panowaniu Chrystusa, Bóg to wszystko zniszczy? Jak wspomnieliśmy, szatan i ci, którzy poszli za jego zwodzeniem zostaną zniszczeni. Jaki byłby zatem cel niszczenia wówczas planety?

Nie ma zła, szatana i złych ludzi. Ci którzy przeżyli żyją w szczęściu blisko Boga i …. wówczas nagle znika wszechświat i ziemia? Przyznasz, że to przeczy zdrowemu rozsądkowi oraz planowi Boga co do ziemi.

Boża obietnica

Czym jest zatem „nowe niebo i nowa ziemia”?

Z 2 listu Piotra 3:13 wynika, że mamy oczekiwać tego, co zostało zapowiedziane przez proroków, „zgodnie z obietnicą „.

W artykule „Królestwo Boże” zwracamy uwagę na kilka takich biblijnych obietnic.

Zobaczmy co zostało dla przykładu obiecane Abrahamowi w Rodzaju 12:3 (BW).

 „I będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklinających cię przeklinać będę; i będą w tobie błogosławione wszystkie plemiona ziemi.”

Wypowiedź ta nie dotyczy jedynie narodu wybranego. Czytamy tu bowiem, o błogosławieństwach dla „wszystkich plemion ziemi„.  W Rodzaju 13:15 czytamy, że to właśnie  potomstwo Abrahama odziedziczy ziemię na wieki.

„Bo całą tę ziemię, którą widzisz, dam tobie i potomstwu twemu na wieki.„

W Dziejach Apostolskich 3:25 (BWP), Piotr nawiązuje do tej obietnicy danej Abrahamowi.

„Otóż wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami, kiedy powiedział do Abrahama: W twoim potomstwie błogosławieństwo spłynie na wszystkie narody ziemi.”

Z Łukasza 1:72-73 (BW) jasno wynika, że Zachariasz (Ojciec Jana Chrzciciela)  doskonale znał te obietnice:

„Litując się nad ojcami naszymi, pomny na święte przymierze swoje
I na przysięgę, którą złożył Abrahamowi, ojcu naszemu, że pozwoli nam.”  

Podobnie wierzyła Maria, Matka Jezusa.

„Jak powiedział do ojców naszych, do Abrahama i potomstwa jego na wieki.” (Łukasza 1:55 BW).

Tak więc, przymierze z Abrahamem, jak również inne przymierza, które Bóg zawierał z narodem wybranym nie dotyczyły odziedziczenia nieba, ale ziemi. Abraham gorąco wierzył, w spełnienie się tego wszystkiego co mu Bóg obiecał.

„I nie zwątpił z niedowiarstwa w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwałę Bogu, Mając zupełną pewność, że cokolwiek On obiecał, ma moc i uczynić.„ (Rzymian 4:21BW)

Czy ziemia rozleci się w gruzy?

Czytając Izajasza 24:19 (szczególnie z Biblii Tysiąclecia) można by dojść do takiego wniosku:

„Ziemia rozpadnie się w drobne kawałki, ziemia, pękając, wybuchnie, ziemia, zadrgawszy, zakołysze się.”

Zbadanie jednak tych słów z ich kontekstem pokazuje, że jest tu sporo przenośni i metafor. Po pierwsze to nie ziemia jest zła, by ją zniszczyć. Zbezczeszczona jest ziemia przez swoich mieszkańców –  jak czytamy w wersecie 24:5, i to oni zostaną strawieni przez ogień, jak podaje werset 6 (POZ):

„Zbezczeszczona jest ziemia przez swoich mieszkańców, albowiem przekraczali prawa, przestępowali przykazania, złamali wieczyste Przymierze!
Dlatego ziemię zżera przekleństwo i pokutować muszą jej mieszkańcy! Dlatego żarem strawieni będą jej mieszkańcy. Znikoma liczba ludzi pozostanie.„

W końcowych słowach czytamy jednak, że pewna część ludzi na ziemi pozostanie, co byłoby niemożliwe, gdyby ziemia rozleciała się w gruzy! Taki tok rozumowania potwierdza werset 24:23 (POZ):

„Wtedy czerwienią okryje się księżyc a słońce wstydem zapłonie. Bo Jahwe Zastępów będzie królował na górze Syjon i w Jerozolimie, przed swymi starszymi objawi swą chwałę.”

W  innym fragmencie Księgi Izajasza (45:18 KUL) czytamy:

„Bo tak mówi Jahwe, który stworzył niebo — On jest Bogiem, który ukształtował ziemię i ją uczynił; On ją podtrzymuje. Nie stworzył jej jako pustkowia, lecz ukształtował, by była zamieszkana. „Ja jestem Jahwe — i nie ma żadnego innego!”

W Psalmie czytamy natomiast 104:5 (POZ):

„Mocno utwierdzasz ziemię w jej podstawach, nie zachwieje się już na wieki.

Wszystkie te wersety muszą być ze sobą zgodne. Albo, ziemia się rozleci, albo jest ugruntowana na wieki.

Bóg w swoim Słowie obiecuje, że ludzie zawsze będą zamieszkiwać Ziemię.

„Sprawiedliwi posiądą ziemię I zamieszkają w niej na wieki.” (Psalm 37:29 BW).

W czasie wykonywania wyroku Bóg ochroni swoich sług, na co wskazują poniższe słowa Izajasza 66:24 (BW):

„Gdy wyjdą, będą oglądać trupy ludzi, którzy odstąpili ode mnie; bo robak ich nie zginie, a ogień ich nie zgaśnie i będą obrzydliwością dla wszelkiego ciała. „

Gdzie będą oglądać trupy ludzi?

Odnowienie czy unicestwienie

Wiara w życie po śmierci w niebie spowodowała, że ludzie chętnie interpretują zwrot „Nowe niebo i nowa ziemia” jako unicestwienie naszej planety.

Czy jednak Pismo Święte naucza o zniszczeniu czy raczej odnowieniu ziemi?

W Księdze Dziejów Apostolskich 3:21 SNP  czytamy:

„Musi On pozostać w niebie, aż nadejdzie czas na odnowę wszystkiego, jak to dawno temu powiedział Bóg, przemawiając przez świętych proroków.”

Użyte w tym wersecie słowo „apokatastasis” oznacza: odnowienie, naprawienie, powrót do stanu poprzedniego. Podobne słowo jest użyte przy uzdrawianiu. Np. w Łukasza 6:10, gdzie czytamy, że „ręka jego wróciła do dawnego stanu„.

Żydzi  dobrze znali i rozumieli ideę odnowienia. Wierzyli, że obiecany Mesjasz przywróci warunki, jakie były w Edenie, o czym czytamy wielokrotnie w proroctwach Izajasza. Podobnie prorokował Jeremiasz w 23:5 (POZ):

„Oto nadejdą dni – głosi Jahwe – a wzbudzę Dawidowi latorośl sprawiedliwą. Jako Król panować będzie, działając mądrze, zaprowadzi na ziemi prawość i sprawiedliwość.”

Uczniowie tuż przed pójściem Jezusa do nieba nie pytali Go kiedy ich do nieba zabierze, ale kiedy przywróci Królestwo Izraelowi! W Dziejach Apostolskich 1:6 (Słowo Życia) czytamy:

„Innym razem, gdy spotkali się z Jezusem, zapytali Go: – Panie, czy teraz wyzwolisz Izrael i przywrócić nasze królestwo? „

Czyżby po trzech latach nauczania nie wiedzieli o czym Jezus nauczał?

Uczniowie czekali na Jego powrót zgodnie z tym, o czym czytamy w Liście do Hebrajczyków 9:28 (BW):

„Tak i Chrystus, raz ofiarowany, aby zgładzić grzechy wielu, drugi raz ukaże się nie z powodu grzechu, lecz ku zbawieniu tym, którzy go oczekują.”

W jakim celu miałby się ukazywać po raz drugi w założeniu zniszczenia ziemi?

Nadzieja jest w niebie, czy niebo jest naszą nadzieją?

W Liście do Hebrajczyków 3:1 (BW) czytamy:

„Przeto, bracia święci, współuczestnicy powołania niebieskiego, zważcie na Jezusa, posłańca i arcykapłana naszego wyznania.”

Warto zwrócić uwagę, że autor listu nie napisał o powołaniu do nieba jak wielu sądzi, ale o powołaniu niebieskim, czyli powołaniu z nieba! Zwróćmy uwagę jak przetłumaczono te słowa w innych przekładach:

„Dlatego, bracia, uświęceni [przez chrzest] i powołani przez Boga, przypatrujcie się Jezusowi, wysłannikowi Boga, arcykapłanowi wiary, którą wyznajemy.” (BWP)

„Dlatego, bracia, których Bóg sobie zastrzegł, którzy macie udział w wezwaniu z nieba, pomyślcie uważnie o Jeszui, w którym publicznie uznajemy Bożego wysłannika i kohena gadola.” (KŻNT)

Werset nie mówi o tym, gdzie zostaliśmy powołani, ale skąd powołanie pochodzi. Powołanie niebiańskie czy niebieskie to powołanie z nieba … a nie do nieba!

W Liście 1 Piotra 1:4 (SNP) czytamy:

„W ten sposób dał nam dostęp do dziedzictwa, które nie ulegnie zniszczeniu, skażeniu ani nie utraci świeżości. Czeka ono odłożone w niebie. Należeć będzie do was.”

Nie czytamy, że niebo jest zachowane dla nas, ale zachowana jest w niebie nadzieja. Nadzieja, która jest pewna właśnie dlatego, że jest zapisana w niebie (zob. Łuk. 10:20). Dlatego Jezus mówi w Mateusza 6:20 by gromadzić sobie „skarby w niebie„. Skarby tam zgromadzone nie zniszczeją jak czytamy w Ewangelii Mateusza 5:12 (BW):

„Radujcie i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie; tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.

W tym też duchu należy odczytywać słowa Pawła z Listu do Kolosan 1:5 (KUL):

„Z powodu nadziei [nagrody] odłożonej dla was w niebie. O niej to już przedtem usłyszeliście dzięki głoszeniu prawdy — ewangelii.”

Wszystko co otrzymujemy od Boga jest w zasadzie z nieba (Jakuba 1:17). W Mateusza 21:25 (BW) Jezus pyta faryzeuszy:

„Skąd był chrzest Jana? Z nieba czy z ludzi? A oni rozważali to sami w sobie, mówiąc: Jeśli powiemy, że z nieba, rzeknie nam: Czemu więc nie uwierzyliście mu?”

Jezusowi chodziło w pytaniu, czy chrzest Janowy był z nieba (czyli od Boga) czy od ludzi.

Nasza zaś ojczyzna jest w niebie

Z dotychczasowych rozważań wynika, że nie niebo jest nadzieją, ale nasza nadzieja jest przygotowana dla nas w niebie  Królestwo jest przygotowane w niebie, ale  Jezus nauczył nas modlić się o to, by ono przyszło na ziemię słowami  „Przyjdź Królestwo Twoje”. Króla tego Królestwa również oczekujemy z nieba o czym napisał Paweł do Filipian 3:20  (BW):

„Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa”

Nie czytamy, gdzie Zbawiciel nas zabierze, …. ale SKĄD go oczekujemy. Jesteśmy więc obywatelami Królestwa Bożego i oczekujemy przyjścia na ziemię króla tego Królestwa.

Stolicą tego Królestwa będzie Nowe Jeruzalem, o którym Paweł napisał w Galatów 4:26 (BW):

„Jeruzalem zaś, które jest w górze, jest wolne i ono jest matką naszą.”

Ta nowa Jerozolima także ma zstąpić z nieba o czym czytamy w Księdze Objawienia 21:2. Zwróćmy uwagę na ten fragment w szerszym kontekście  i przeczytajmy Objawienie 21:1-3 (OLNT). Zobaczmy co zobaczył Jan w wizji:

„Potem zobaczyłem nowe niebo i nową ziemię, bowiem obecna ziemia i niebo zniknęły. Nie było również morza.
I ujrzałem święte miasto—nową Jerozolimę, zstępującą z nieba, od Boga. Wyglądała wspaniale—jak panna młoda, która pięknie ubrała się dla swojego męża.
Wtedy usłyszałem donośny głos dobiegający od tronu: „Odtąd Bóg będzie mieszkał wśród ludzi. Będą Jego ludem, a On będzie ich Bogiem.
i otrze z ich oczu wszelkie łzy. Nie będzie już więcej śmierci, smutku, płaczu ani bólu. Wszystko to przeminęło wraz ze starym światem.”

Nie my będziemy u Boga, ale Bóg będzie z nami, dokładnie jak było to pierwotnie w Edenie. Nowa ziemia to ziemia bez „śmierci, smutku, płaczu i bólu„. Biblia naucza, że  Królestwo Boże przyjdzie na ziemię i wówczas osiągniemy nagrodę z nieba jaką jest życie wieczne.

Niestety pod wpływem greckiej filozofii te proste prawdy zostały zastąpione nauką o duszy nieśmiertelnej, a kościoły wszystkich wiernych wysyłają wbrew Bożym obietnicom do nieba. Ma to swoje odbicie w wielu tłumaczeniach wersetów, w których nadzieja przygotowana w niebie … staje się nadzieją życia w niebie.

Nie chcemy jednak być dogmatyczni w przedstawionym zrozumieniu (niektórzy są dla przykładu zdania, że proroctwa opisane w Księdze Izajasza tyczą się jedynie tysiącletniego Królestwa).  Chcielibyśmy jedynie poprzez ten artykuł zwrócić uwagę na pewne aspekty, które wielu chrześcijan pomija i zachęcić ich do weryfikacji wiedzy i przemyśleń w tym temacie. Chętnie poznamy też zdanie naszych czytelników.